PETRSSDORF – starsze formy pisowni: PETERSZDROP , PETERBDORFF, PETRSDORFF. Położenie małej miejscowości gospodarczej o nazwie,,PETERSDORF” określane było w roku 1250 jako „ na granicy pomiędzy arcybiskupstwem a terenem należącym do niemieckiego rodu MARKGRAFÓW. Przypuszcza się, że właśnie Margrafowie byli właścicielami ziemi przez dłuższy czas, na których znajdował się Petersdorf. Do roku 1350 wieś należała do rodu von KLEPZIG, a następnie przeszła pod opiekę Zakonu Joanitów. Kolonizacja miejscowości została przeprowadzona do roku 1287. Jak większości wiosek Petersdorf szczycił się wówczas 64 podwórzami gospodarczymi, cztery z nich zajmowali lennicy oraz księża. W roku 1300 Markgraf Otto IV oddał w opiekę miejscowość swojemu wasalowi Albertowi von Klepzig, ale pierwsze dokumenty zapisane dotyczące osady odnajdujemy dopiero w księgach zakonu Joanitów z roku 1350. Według ksiąg biskupstwa lubuskiego z roku 1405, wspólnota parafialna Petrsdorf wchodziła już wówczas w skład diecezji i płaciła składki w wysokości czterech talentów.Były to tak zwane,,składki katedralne”. Przypuszczalnie już wtedy w miejscowości znajdował się kościół, jednak rozpoczęcie budowy świątyni datuje się na rok 1749. Do roku 1461 nie odnotowuje się w zapiskach żadnych większych zmian dotyczących wioski. Petersdorf szczycił się nadal 64 gospodarstwami rolniczymi, które w zasadzie utrzymywały się przez długi okres czasu. Wędrówki chłopów w wieku 13 i 14 nie zostawiły w miejscowości trwałych śladów. Wręcz przeciwnie, od roku 1461 liczba gospodarstw zmniejsza się do 62, od każdego gospodarstwa odprowadzany był podatek tzw. Lenno, pomimo tego mieszkańcy wioski bogacili się, wiele z nich było właścicielami majątków ziemskich Po wojnie trzydziestoletniej liczba gospodarstw zmniejszyła się do 29, z czego jedno należało do księdza i jedno do lennika gospodarstwa zaczęły pustoszeć. W 1715 r żył w wiosce jeden wasal i 29 rolników, oraz 15 ogrodników. Siedem lat później wasal nie jest już wymieniany, natomiast wszystkie gospodarstwa zostają ponownie zasiedlone. Sprawnie rozwijająca się i silnie gospodarczo miejscowość nie ulega licznym nieszczęścia oraz ich następstwom. Tuż przed pierwszą wojną światową do wioski należało 1470 ha gruntów rolnych. W miejscowości znajdowała się kuźnia i owczarnia. Liczba mieszkańców wzrosła z 254 w roku 1800- do 377 w roku 1939. Obecnie Jemiołów liczy 309 mieszkańców.

Tłumaczenie wykonała Pani Moniki Gwizd.